Hartowanie szkła polega na podgrzaniu produktu szklanego do temperatury przejścia T, powyżej 50~60 C, a następnie szybkim i równomiernym schłodzeniu go w ośrodku chłodzącym (ośrodku hartowniczym) (takim jak hartowanie chłodzone powietrzem, hartowanie chłodzone cieczą itp.). Warstwa i warstwa powierzchniowa wygenerują duży gradient temperatury, a powstałe naprężenie zostanie rozluźnione dzięki lepkiemu przepływowi szkła, więc powstaje gradient temperatury, ale nie powstaje stan naprężenia. Rzeczywista wytrzymałość szkła jest znacznie niższa niż wytrzymałość teoretyczna. Zgodnie z mechanizmem pękania szkło można wzmocnić, tworząc warstwę naprężeń ściskających na powierzchni szkła (znaną również jako hartowanie fizyczne), co jest wynikiem czynników mechanicznych odgrywających główną rolę.
Po schłodzeniu gradient temperatury stopniowo się wyrównuje, a rozluźnione naprężenie przekształca się w lepsze naprężenie, co skutkuje równomiernie rozłożoną warstwą naprężeń ściskających na powierzchni szkła. Wielkość tego naprężenia wewnętrznego jest związana z grubością produktu, szybkością chłodzenia i współczynnikiem rozszerzalności. Dlatego uważa się, że gdy cienkie szkło i szkło o niskim współczynniku rozszerzalności są trudniejsze do hartowania hartowanych produktów szklanych, główną rolę odgrywają czynniki strukturalne; główną rolę odgrywa czynnik mechaniczny. Gdy powietrze jest używane jako medium hartownicze, nazywa się to hartowaniem chłodzonym powietrzem; gdy jako medium hartownicze używane są ciecze, takie jak smar, silikonowa tuleja, parafina, żywica, smoła itp., nazywa się to hartowaniem chłodzonym cieczą. Ponadto jako medium hartownicze stosuje się sole, takie jak azotany, chromiany, siarczany itp. Medium hartownicze metalu to proszek metalowy, miękka szczotka z drutu metalowego itp.
Czas publikacji: 30-03-2023